KARANLIĞA SAVAŞLA YAZILANLAR
(Türkçe versiyonu)
Bir daha ısınamayacaksın, soğuyan ellerin uzanamayacak
dostluklara!
En azından bir kez olsun geriye bakma fırsatın var…
Çiçeklerle dostluğunun süresini... sevginden aldığın
hazları... iç güzelliğinle saçtığın ışıkları bir daha gözden
geçir!
Ne yazık ki
Senin yarınlarına onlar karar verecekler.
Belki bir daha mart gelmeyecek. Karlar içine
gömülemeyecek çocuk ayakların. Senden sonra
okullardan savaş izleri silinemeyecek. Sen anılacaksın
kitaplarla.
Kan izlerini görmeden, acıları hissetmeden son bir defa
daha sarıl ananın kollarına
Nefes nefese
Vedalaş çiçeklerle.
Acılar duygularına adım attıkça zaman daralıyor.
Anıların
Saplanırken yüreklerine yaşayanların
Sen asla unutulamayacaksın.
Öfkeleri olduğu yerde bırakmak yerine
Neden savaşmak istiyorlar? Ne istiyorlar senden hiç
düşündün mü?
İçlerindeki düşmandı onları harekete geçiren! Biliyorum
kendileriyle bile dost olamayanların çılgınlıklarıyla karşı
karşıyasın.
Elimden bir şey gelmiyor! Özünde ölümler, gözyaşları
olan savaşlarla seni hedef alan düşmanlıklara engel
olamıyorum.
Sen çok küçüksün... Seni çok seviyorum!
Korkuya gölge, ağıta malzeme arayanların
reçetelerindeki fos duygular yarın bir bir ortaya
dökülecek… Tutkular kan lekelerini mürekkepleriyle
yazarkan ellerini titretecek bazılarının. Gözlerin arkada
kalmasın çocuk!
Sofra başında bir lokma ekmeği yemeden aç acına
gözyaşlarıyla düşerse üzerine anan, ona gülümsemeyi
unutma!
Şu an çıkar kokan savaş tacizleri altında yaşıyorsun Irak
pencerelerinde titriyor.
Yaşlı çizgiler senin de peşine düşüyor!
Biliyorum tank uçlarında çiçekler yaşayamaz... Savaş
sevgi değil acı taşır evlere!
Kan izlerini görmeden, acıları hissetmeden son bir defa
daha sarıl ananın kollarına
Nefes nefese
Vedalaş çiçeklerle.
Acılar duygularına adım attıkça zaman daralıyor.
ESCRITO EN LA OSCURIDAD POR LA GUERRA
(versión castellana)
No podrás más calentarte,
tus manos frías ya no se tenderán a la amistad.
Tienes el tiempo justo para mirar atrás
y observar lo que alguna vez fue y ya no es.
Repasa por un momento la época
de tu amistad con las flores,
el dulce placer de amar,
la luz que derramabas desde la tierna belleza de tu corazón.
Es triste pero aquí están quienes deciden tus mañanas.
Quizás no alcances el mes de marzo.
Tus pies de niño no podrán hundirse más en la nieve.
Después de ti,
las marcas de la guerra
jamás serán borradas de las escuelas.
Los libros hablarán de ti.
Métete por última vez
entre los brazos de tu madre,
antes de ver las huellas de muerte de la sangre,
de experimentar el sufrimiento.
Con la respiración contenida, dile adiós a las flores.
El tiempo se estrecha
a medida que la penas pisotean tus sentimientos.
Jamás serás olvidado
mientras tu recuerdo esté sembrado
en el corazón de los vivos.
En vez de dejar en su lugar la cólera,
¿porqué desean hacer la guerra?
¿Jamás has pensado tú,
qué desean ellos de ti?
Es su propio enemigo interno quien los mueve.
Yo sé que te encuentras de cara a la insania
de quienes no pueden entenderse a sí mismos.
No puedo hacer nada.
No puedo impedir la animosidad
de quienes hacen de ti una víctima de guerras
cuya esencia es la muerte
y la provocación del llanto.
¡Tú eres tan pequeño y te amo tanto!
Mañana, serán exhibidos, unos tras otros,
los falsos sentimientos contenidos en las recetas y los ingresos
de quienes buscan la oscuridad para sembrar el miedo
y temas para canciones tristes.
Las pasiones harán temblar las manos de algunos
mientras ellos dibujan manchas de sangre con su tinta de fuego.
¡De eso puedes estar seguro, mi niño!
Si en la mesa, tu madre hambrienta cae sobre ti, llorando,
antes de probar un bocado de pan,
no olvides sonreírle, mi niño.
En el presente, tú vives bajo amenazas de guerra
que buscan el petróleo.
Irak vibra delante de tus ventanas.
Las viejas líneas igualmente se ponen a seguirte.
Yo sé que las flores no viven en las afueras de los cañones.
La guerra trae pesadumbre a los hogares, no alegrías.
Métete por última vez
entre los brazos de tu madre,
antes de ver las huellas de muerte de la sangre,
de experimentar el sufrimiento.
Con la respiración contenida, dile adiós a las flores.
El tiempo se estrecha
a medida que la penas pisotean tus sentimientos.
Üzeyir Lokman es un poeta de origen turco, residente en Mantes la Ville (Francia). Profesional del diseño (en su especialidad de interiorista), nutre sus creaciones con una suerte de aire poético que, a su tiempo, desborda una lírica que traspúa sentimiento y se define —como en otros autores que pasaron por aquí— por ser una poética existencial que busca en la solidaridad un pretexto para el entendimiento entre pueblos y naciones.
Imprimir artículo Poema e imágenes: ©Üzeyir Lokman
2.JPG)
Entradas
